Είναι αλήθεια ότι το γεγονός της Αναστάσεως εορτάζεται και περνάει στην καθημερινότητα μας με κάποιες ευχές και δηλώσεις όπως το «Χριστός Ανέστη» μια μέρα τον χρόνο. Ενώ το γεγονός του θανάτου μας απασχολεί περισσότερο, αφού συναντιόμαστε με τον θάνατο γνωστών και προσφιλών μας ατόμων και κάποια στιγμή και με τον δικό μας. Αλλά και με την ευρύτερη έννοια βιώνουμε τον θάνατο μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας γενικώς, που είναι συχνές στην ζωή και ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να είναι επικεντρωμένος στην απώλεια και τον φόβο της, καθώς συνολικά είναι περισσότερο αρνητικός παρά θετικός, στην σημερινή του πολιτισμική κουλτούρα. Έχουμε σε άλλο κείμενο μας προσπαθήσει να ψηλαφήσουμε την έννοια της Σταύρωσης, ατελώς βέβαια όπως είναι φυσικό για τέτοιου είδους σημαντικές διαδικασίες, που αφορούν όχι μόνο στην διαδικασία των Παθών του Ιησού, αλλά σε κάποιες πολύ βαθιές λειτουργίες - εμπειρίες του Ανθρώπου. Τι άραγε λοιπόν σημαίνει το γεγονός της Αναστάσεως; Εδώ αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε το Ύψιστο αυτό Γεγονός.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και αν δεν αμφισβητεί κάποιος το γεγονός της Ανάστασης του Ιησού, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχει ακούσει την αμφισβήτηση και τουλάχιστον την απορία κάποιων για το γεγονός αυτό. Αμφισβήτηση αφενός του ότι ο Ιησούς αναστήθηκε, έως και την αμφισβήτηση του ότι μπορεί να υπάρχει διαδικασία της Ανάστασης και υπέρβασης του θανάτου. Υπάρχουν αναφορές ανάστασης διάφορων θεών σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Επίσης συνήθως αυτές οι αναφορές βρίσκονται σε μυθολογικές αναφορές. Αλλά ανάσταση κάποιου που έχει την ανθρώπινη μορφή και που να έζησε σε ιστορικό χρόνο υπάρχει; Τα ερωτήματα πληθαίνουν όσο ασχολούμαστε, όσο προσπαθούμε να ψηλαφήσουμε το ζήτημα. Είναι δυνατόν να αναστηθεί κάποιος; Είναι αυτό μια εμπειρία που έζησε ο Ιησούς και την δεχόμαστε δογματικά χωρίς να ερευνούμε την αλήθεια της περαιτέρω, ή κάτι άλλο πλατύτερο συμβαίνει; Ο Ιησούς αναστήθηκε επειδή ήταν θεός ή και ως άνθρωπος διέθετε την δυνατότητα αυτή; Αφού ο Ιησούς ήταν άνθρωπος για να αναστηθεί δεν θα πρέπει να υπάρχει αυτή η δυνατότητα για το ανθρώπινο γένος, υπό ορισμένες συνθήκες και προϋποθέσεις; Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα ανάστασης στον άνθρωπο και τι σημαίνει αυτό; Δύσκολα μπορεί κάποιος να απαντήσει σε ερωτήματα πάνω σε αυτό το θέμα. Όμως αν μπορέσουμε να αγγίξουμε έστω ελάχιστα αυτό το θέμα, οπωσδήποτε θα μπορέσουμε να μειώσουμε τον τυφλό δογματισμό και να δούμε ότι υπάρχει όντως ή δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα στον άνθρωπο. Πρώτα απ’ όλα ας δούμε τι αναφέρεται για το θέμα αυτό.
Οι καταγραφές λένε ότι ο Ιησούς αφού πέθανε κατά τον σταυρικό θάνατο και πέρασε στον χώρο των νεκρών στην συνέχεια αναστήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι κατάφερε να κρατήσει το Σώμα Του μετά τον θάνατο και να το πάρει μαζί του. Αν προσπαθήσουμε να το διατυπώσουμε καλύτερα, κατάφερε να μην του διακοπεί η σχέση με την σωματική όψη. Πέρασε δηλ. στο βασίλειο του αοράτου, το βασίλειο που πηγαίνουν οι νεκροί, χωρίς να χάσει το Σώμα Του. Ενώ ένας κοινός θνητός, όταν περνάει στον κόσμο του αοράτου, χάνει τον πόλο του Σώματος.
Ο Άνθρωπος ως γνωστόν αποτελείται από τρεις όψεις, το Σώμα, την Ψυχή και το Πνεύμα. Ο κοινός θνητός πεθαίνοντας χάνει το σώμα του και μένει με τις όψεις της ψυχής και του πνεύματος. Όταν κάποιος χάσει το σώμα του δεν μπορεί πλέον να ενεργήσει, να εκτελέσει έργα μέσα στον εκδηλωμένο κόσμο. Έτσι οι νεκροί όντας χωρίς δυνατότητα δράσης, μένουν με τις ιδέες τους και τα συναισθήματα τους – και με τον καιρό θα πεθάνουν και οι αντίστοιχοι φορείς τους, αφού και αυτά έχουν σώματα ανταπόκρισης και έχουμε την σωματική μας όψη και στον χώρο του συναισθήματος και στον νοητικό χώρο. Όταν λέμε λοιπόν Σώμα, εννοούμε το σύνολο της σωματικής υπόστασης ή αν θέλετε το σύνολο των τριών βασικών σωμάτων, του φυσικού, του συναισθηματικού και του νοητικού. Επόμενο είναι αφότου λήξει ο χρόνος ζωής της όψης Σώμα, να ακολουθούν την διαδικασία του θανάτου και τα επόμενα σώματα, που είναι το συναισθηματικό ή αστρικό και το νοητικό. Διότι ουσιαστικά ο πόλος Σώμα μέσα στην τριάδα Πνεύμα - Ψυχή - Σώμα είναι εκείνος που αποτελεί το όχημα της συμμετοχής στην πράξη και είναι αυτός που προσφέρει την δυνατότητα της δράσης - της Ενεργού Συμμετοχής. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί αυτό το σημείο. Διότι συνήθως με τον όρο σώμα οι άνθρωποι αναφέρονται στο αισθητό τους σώμα, ενώ στην ουσία σώμα είναι η δυνατότητα στην ενεργό συμμετοχή στην Ζωή. Φυσικά για να υπάρχει ενεργός συμμετοχή απαιτείται μία μορφή και έτσι ο πόλος Σώμα είναι ταυτόχρονα φορέας της Μορφής και της Ενεργού Συμμετοχής. Γι’ αυτό όταν κάποιος πεθαίνει, δεν μπορεί πλέον να δράσει και να αλλάξει π.χ. κάποια από τα σφάλματα που βλέπει ότι έκανε. Για να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να περιμένει να αποκτήσει ξανά την ευκαιρία απόκτησης της ικανότητας για δράση, δηλ. να αποκτήσει ξανά την σωματική όψη, ώστε να είναι πλήρης, να έχει δηλ. και τις τρεις όψεις Πνεύμα, Ψυχή, Σώμα. Το υλικό και αισθητό μας σώμα (αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις γνωστές αισθήσεις), είναι η συμπυκνωμένη παρουσία όλων των σωμάτων (κατά ένα τρόπο). Αλλά η οντολογία της όψης Σώμα της ανθρώπινης τριάδας είναι η δυνατότητα δράσης – εκδήλωσης στον χώρο των Μορφών και είναι αυτό που διακόπτεται με τον θάνατο. Αν όμως μελετήσουμε λίγο την δομή του υλικού κόσμου ίσως κατανοήσουμε περισσότερο τι είναι το σώμα και που εδράζεται η ουσία του, η μήτρα, το καλούπι του.
Ο φυσικός κόσμος αποτελείται από τέσσερα στοιχεία, όπως μας ενημερώνει η αρχαία παράδοση και φιλοσοφία. Τα στοιχεία που σχεδόν όλοι γνωρίζουμε ή έχουμε ακουστά και είναι η Φωτιά, ο Αέρας, το Νερό και η Γη. Υπάρχει όμως και ένα πέμπτο στοιχείο που αναφέρεται στις παραδόσεις τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης και είναι το στοιχείο του Αιθέρα. Σήμερα οι επίσημες επιστήμες δεν δέχονται στην ύπαρξη του αιθέρα (και δεν θα αναπτυχθούμε σε αυτό το σημείο με λεπτομέρειες εδώ), αν και με την πάροδο του χρόνου πολλοί επιστήμονες προσπαθούν και πάλι να αποδείξουν την ύπαρξη του πέμπτου στοιχείου. Η αρχαία σοφία δίνει αρκετές πληροφορίες για το στοιχείο αυτό και απομένει σε κάθε ερευνητή να ασχοληθεί και να προσπαθήσει να κατανοήσει την δομή του κόσμου μαζί με το πέμπτο στοιχείο του Αιθέρα.
Τα τέσσερα στοιχεία συνιστούν ένα περιβάλλον με συγκρούσεις και συγκερασμούς μεταξύ τους. Ένα περιβάλλον με αρμονικές ή δυσαρμονικές διεργασίες, που οφείλονται στην διαφορετικότητα των ιδιοσυγκρασιών των στοιχείων. Η μήτρα όμως του τετραστοιχειακού χώρου βρίσκεται στον αιθέρα, ο οποίος είναι μία ενωτική κατάσταση του υλικού κόσμου και εμπεριέχει, όλη την πληροφορία που εκδηλώνεται στα τέσσερα στοιχεία, συνθετικά. Ο Αιθέρας είναι η κατάσταση της πλήρους Ζεύξης - Συνθετικής Ύπαρξης του Εκδηλωμένου Κόσμου, του πόλου που συνιστά την όψη Σώμα – Ενεργός Συμμετοχή. Ο αιθέρας είναι η πεμπτουσία της εκδήλωσης του ανθρώπου. Στο αιθερικό επίπεδο έχει οντολογικά ο άνθρωπος το «αυγοειδές», όπως λεγόταν από τους αρχαίους, που εκεί βρίσκεται η ουσιαστική μήτρα, το μοντέλο της ενσάρκωσης του, η τρίτη όψη του ανθρώπου. Το αιθερικό αυτό σώμα είναι το ουσιαστικό σώμα ή η πεμπτουσία (πέμπτη ουσία – πέμπτο στοιχείο) του σώματος – του πόλου της δράσης. Είναι δε αυτό που περιέχει την εντολή, την απόφαση, αλλά και το πλάνο της ενσάρκωσης.
Όσοι μελετούν τον εσωτερισμό θα έχουν δει να αναφέρεται ότι υπάρχουν κάποιοι Αναληφθέντες Διδάσκαλοι, οι οποίοι κατοικούν στο αιθερικό πεδίο, αν και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες και λεπτές διαφοροποιήσεις σε αυτές τις δηλώσεις. Από εκεί, μας ενημερώνουν, ότι οι διδάσκαλοι αυτοί εκτελούν το έργο τους, που σχετίζεται μεταξύ άλλων με την διδασκαλία της ανθρωπότητας. Αλλά πως κατοικούν στον αιθερικό κόσμο; Πως ενεργούν; Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Ναι, είναι δυνατόν, μας λέει η εσωτερική αρχαία παράδοση, καθώς έχουν κρατήσει την όψη του Σώματος. Ο αιθέρας ανήκει στον υλικό κόσμο και ο άνθρωπος όταν ξεπεράσει τις εσωτερικές του συγκρούσεις, αφυπνίζεται ότι το σώμα του υπάρχει ως μία συνθετική οντότητα, ενοποιημένη και τότε αρχίζει να ζει με το κέντρο της δράσης του στον ενοποιητικό χώρο του αιθέρα. Τότε είναι που τελειοποιεί δια του εξαγνισμού την σωματική του όψη, αποκτώντας το «αυγοειδές» σε πλήρη και λειτουργική μορφή. Τότε η παράδοση μας λέει ότι ο άνθρωπος γίνεται πλέον αθάνατος και παύει πλέον να είναι θνητός. Όπως π.χ. μας ενημερώνουν τα «Χρυσά Έπη» των Πυθαγορείων φιλοσόφων στην καταληκτική φράση τους:
«ἢν δ' ἀπολείψας σῶμα ἐς αἰθέρ' ἐλεύθερον ἔλθῃς, ἔσσεαι ἀθάνατος, θεός ἄμβροτος, οὐκέτι θνητός.»
Όταν δε, εγκαταλείποντας το σώμα, έλθεις στον ελεύθερον αιθέρα, θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος, όχι πια θνητός.
Να παρατηρήσουμε εδώ, ότι αυτή είναι η τελευταία πρόταση των «Χρυσών Επών». Που σημαίνει ότι είναι το τελευταίο στάδιο του ανθρώπου και δεν μπορούμε να πούμε, ούτε καν να φανταστούμε ποιοι και μετά από ποιες προσπάθειες φθάνουν σε αυτό το σημείο. Το να γίνεται Αθάνατος κάποιος σημαίνει ότι συνεχίζει να μπορεί να υπάρχει και να δρα, ακόμα και μετά τον θάνατο του – την απομάκρυνση από τον αισθητό κόσμο. Άρα αφού έχει χάσει το αισθητό σώμα του, πως δρα; Δρα λοιπόν επειδή κρατά την αιθερική μήτρα που δημιουργεί την όψη Σώμα και που είναι το καθαυτό υλικό μας σώμα. Αυτό σαν θεωρία υπήρχε διατηρημένη και παρμένη από τα κανάλια της αρχαίας σοφίας, αλλά το να σκεφτούμε ποιος ή ποιοι έφθασαν σε αυτό το σημείο, είναι αδύνατον για τον μικρό νου των ανθρώπων που βρίσκονται ακόμα αγκιστρωμένοι στον συγκρουσιακό τετραστοιχειακό κόσμο. Μην περιμένουμε ότι η ανάσταση είναι η μεταφορά του αισθητού σώματος όπως είναι στον αόρατο κόσμο. Στα Χρυσά Έπη το μήνυμα της Ανάστασης είναι ξεκάθαρο. Εγκαταλείπει κάποιος το σώμα και εισέρχεται στον αιθέρα, αθάνατος πλέον. Μα χωρίς την όψη Σώμα της ανθρώπινης τριάδας πως δρα; Φυσικά το κείμενο δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες και έμενε στην ατομική μελέτη και άθληση του αναζητητή να εμβαθύνει στα μυστήρια αυτά.
Αυτά που η αρχαία παράδοση μετέφερε μέσα στις χιλιετίες και ακόμα περισσότερο, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εμφανιστεί ο Ιησούς Χριστός, που ως άνθρωπος μα και θεός ταυτόχρονα, βίωσε και πραγμάτωσε αυτήν την πορεία, που ανέφεραν τα αρχαία κείμενα, στην πράξη και σε δημόσια θέα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Ανθρωπότητας. Ο Ιησούς λοιπόν κατά την διαδικασία του θανάτου του και αφού ήταν απαλλαγμένος σφαλμάτων και ελεύθερος από το κάρμα, πέρασε στον αόρατο κόσμο κρατώντας την Σωματική Του όψη. Πήρε μαζί του το Σώμα Του, όπως λένε οι θεολόγοι. Τι εννοούν όμως; Ότι πήρε το υλικό και αισθητό σώμα; Όχι βέβαια με τον τρόπο που εμείς μπορούμε να καταλάβουμε με το μικρό μας μυαλό. Διότι εδώ κρύβονται πολύ βαθιά Μυστήρια του κόσμου και εμείς δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Ας θυμηθούμε ότι όταν πρωτοεμφανίστηκε στους μαθητές Του μετά την Ανάσταση Του, οι μαθητές νόμιζαν ότι έβλεπαν ένα φάντασμα. Στην συνέχεια βέβαια και αφού οι μαθητές Του δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι συμβαίνει, αναγκάστηκε να κατέβει παράγοντας πιο πυκνή υλική υπόσταση ώστε να τον ψηλαφήσουν. Αυτό είναι δυνατόν όταν κάποιος έχει την δυνατότητα της Δράσης και άρα της συμμετοχής στον εκδηλωμένο κόσμο αφενός και αφετέρου κατέχει την σφραγίδα, την αιθερική μήτρα της σωματικής μορφής. Αυτό λοιπόν που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι, ότι λέγοντας πως αναστήθηκε, εννοούμε ότι πέρασε στον κόσμο του αοράτου και κόσμο των νεκρών, κρατώντας την τρίτη όψη του Σώματος. Κράτησε την αιθερική του σφραγίδα, από την οποία όποτε θέλει μπορεί να υλοποιεί ένα ή και περισσότερα ταυτοχρόνως τετραστοιχειακά σώματα. Αν και όταν κάποιος αφυπνιστεί πλήρως στην ζωή στον αιθερικό κόσμο, δεν χρειάζεται να εισέρχεται στον τετραστοιχειακό κόσμο για να επενεργεί, να δρα και να αλληλενεργεί με τον υλικό κόσμο, τον κόσμο της Ενεργού Δράσης, της Ενεργού Μορφής.
Αυτόν τον ασύλληπτο άθλο πραγμάτωσε ο Ιησούς εκτός των Μυστηρίων, μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας και έγινε ο μέγιστος των διδασκάλων του ανθρώπου και ο καθοδηγητής που απεκάλυψε τις θείες δυναμικές του ανθρωπίνου γένους. Αυτά που λεγόντουσαν εντός των αρχαίων Μυστηρίων, Εκείνος ανέλαβε το Έργο να τα φανερώσει σε όλους τους ανθρώπους. Πέθανε δηλ. και συγχρόνως δεν έχασε την όψη του Σώματος, την δυνατότητα να δρα. Αυτό είναι το Πραγματικό Σώμα και είναι η οδός για το πέρασμα στην Αθανασία. Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά και να περάσουν στην μνήμη της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσε να γίνει από κανένα δάσκαλο αν δεν συμμετείχε ο ίδιος ο Χριστός που είναι το Δεύτερο Πρόσωπο της Πνευματικής Τριάδας. Τόσο σημαντικά είναι αυτά τα Έργα και γι' αυτό θα μείνουν ως βασικές καταγραφές της ανθρωπότητας για τις ερχόμενες χιλιετίες και ακόμα πιο πέρα και θα επιβιώσουν της διάρκειας ζωής των οποιωνδήποτε εκκλησιών θέλουν να φαίνονται ως κέντρα εκροής των διδαγμάτων αυτών των Θείων Έργων.
Μην φανταζόμαστε λοιπόν, ότι πήρε στον αόρατο κόσμο τα φυσικά όργανα, τα μαλλιά κτλ. μέλη του φυσικού σώματος. Μα τότε τι αόρατος κόσμος θα ήταν αυτός που πήγε, ο κόσμος των Ουρανών; Οπωσδήποτε εμείς που είμαστε μακριά ακόμα από αυτές τις θείες επιτεύξεις και μυήσεις του ανθρώπινου όντος, δεν μπορούμε να συλλάβουμε πολλά, όπως π.χ. το τι απέγινε το τετραστοιχειακό - αισθητό του σώμα. Εγώ θα κάνω μόνο μία φθαρτή και ανθρώπινη υπόθεση πάνω σε αυτό που μπορεί να έχει κάποιο στοιχείο αλήθειας, μπορεί και όχι, για να δείξω μόνο την ύπαρξη άγνωστων πραγματικοτήτων. Η υπόθεση αυτή είναι το ότι το υλικό σώμα μετουσιώθηκε, μετασχηματίστηκε και κρατήθηκε - απορροφήθηκε η ενέργεια του, επιστρέφοντας στην αιθερική μήτρα που το δημιούργησε. Από την αιθερική μήτρα εκκινεί το αισθητό σώμα και κατά την Ανάσταση στην αιθερική μήτρα - που είναι το Πραγματικό Σώμα επιστρέφει, απελευθερωμένος ο Άνθρωπος από τον τροχό των Επαναγεννήσεων. Στην συνέχεια η Ανάσταση ολοκληρώνεται με την Ανάληψη που αποτελεί το τελευταίο στάδιο μετάβασης και της ορθής για τον Άνθρωπο τελικά επανεγκατάστασης στον υλικό κόσμο. Της Ανάληψης που επίσης πολύ λίγο έχει προσεχθεί και κατανοηθεί από την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα.
Στο κείμενο μας αυτό προσπαθήσαμε να αγγίξουμε έστω με την λογική μας και με οδηγό τις πληροφορίες της φιλοσοφίας και του εσωτερισμού, το αν μπορεί να είναι μία Πραγματικότητα το γεγονός της Ανάστασης. Το συμπέρασμα μας είναι πως ΝΑΙ! Υπάρχει αυτός ο κορυφαίος σταθμός στην πορεία του Ανθρώπου και κάποτε όλοι θα φτάσουμε να γίνουμε μέτοχοι αυτής της πραγματικότητας. Αυτή η παραδοχή μάλιστα, ίσως από μόνη της, συνιστά αποδοχή του Δρόμου που Δίδαξε ο Ιησούς και δείχνει να υπάρχει η έφεση να ακολουθηθεί αυτός ο δρόμος, σε όποιο στάδιο και αν βρίσκεται κάποιος στην παρούσα περίοδο του. Γι' αυτό Είπε:
«Εγώ είμαι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή».
Οδός διότι αυτόν τον Δρόμο δίδασκαν πάντα ότι υπάρχει οι διαχρονικοί σοφοί και έπρεπε να έλθει Εκείνος και να επωμιστεί την ταύτιση με αυτές τις εσωτερικές διεργασίες του Ανθρώπου. Ώστε να μην μπορεί να παραπονεθεί κάποιος ότι δεν γνώριζε!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
