Ήθελα να κάνω μια σύντομη αναφορά στο θέμα της Μεταμόρφωσης του Ιησού, που εορτάζεται στις 6 Αυγούστου. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε πολλά κείμενα και αναλύσεις του θέματος από διάφορες οπτικές, αλλά εδώ απλά ήθελα να παρουσιάσω μερικές σκέψεις που δεν φιλοδοξούν να αποτελέσουν με κανένα τρόπο πλήρη αναφορά στο μεγάλο αυτό θέμα που δεν έχει προσεχθεί αρκετά. Η τάση στην παρούσα στιγμή είναι να θέσω κάποιες σκέψεις που ίσως λειτουργήσουν ως αφορμή σκέψης, ατομικής έρευνας και μελέτης κάποιων εκ των αναγνωστών του παρόντος κειμένου.
Η Μεταμόρφωση σύμφωνα με τους μελετητές έγινε περίπου 40 μέρες πριν την Σταύρωση. Έτσι η Μεταμόρφωση θα έπρεπε να εορτάζεται μέσα στην περίοδο της Τεσσαρακοστής, που θεωρείται πένθιμη περίοδος και αυτό δεν ταίριαζε με την αίγλη που περιέχεται στο συμβάν και την εορτή της Μεταμόρφωσης. Έτσι οι θρησκευτικοί παράγοντες επέλεξαν την 6η Αυγούστου ως ημερομηνία εορτής της, που είναι 40 ημέρες πριν την 14η Σεπτεμβρίου, κατά την οποία εορτάζεται η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού και η οποία θεωρείται κατά κάποιο τρόπο σαν την Μεγάλη Παρασκευή.
Η ιστορία της Μεταμόρφωσης ξεκινάει όταν ο Ιησούς επέλεξε τρεις μαθητές του να τον συνοδεύσουν στο όρος Θαβώρ, όπου ήθελε να προσευχηθεί. Φθάνοντας εκεί και κουρασμένοι από την μακριά διαδρομή οι μαθητές έπεσαν σε ύπνο. Κάποια στιγμή ξύπνησαν και ειδαν τον Ιησού με το πρόσωπο του να ακτινοβολεί φως σαν Ήλιος και τα ρούχα του να έχουν γίνει κατάλευκα από το φως που εκπέμπετο. Μαζί του υπήρχαν δύο άνδρες με τους οποίους συνομιλούσε. Οι μαθητές παρατήρησαν ότι ο ένας ήταν ο Μωυσής και ο άλλος ο Ηλίας.
Αρχικά παρατηρούμε στην όλη σκηνή να υπάρχουν δύο τριάδες. Την ανώτερη τριάδα συνιστούν ο Ιησούς με τον Μωυσή και τον Ηλία, ενώ την κατώτερη τριάδα οι παρευρισκόμενοι μαθητές του Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Αυτό ας το συγκρατήσουμε στη μνήμη μας καθώς η διαδικασία της Μεταμόρφωσης σχετίζεται με τις δύο τριάδες που αποτελούν την εξάδα. Υπάρχει μάλιστα και σχετικός προβληματισμός στον εκκλησιαστικό χώρο καθώς ο Ματθαίος στο ευαγγέλιο του αναφέρει ότι έξι ημέρες μετά την συνομιλία με τους μαθητές του, επέλεξε τους τρεις για να πάνε στο όρος Θαβώρ. Ενώ ο Λουκάς αναφέρει τον αριθμό οκτώ ημερών. Δεν θα ασχοληθούμε όμως με αυτό το θέμα και όποιος ενδιαφέρεται θα βρει σίγουρα και εύκολα στοιχεία ακόμα και μέσα στο διαδίκτυο. Ας δούμε όμως εν συντομία τα στοιχεία που περικλεόνται στις δύο αυτές τριάδες συμμετεχόντων και τους συμβολισμούς τους. Μια πιο αναλυτική αναφορά ίσως γίνει κάποια άλλη φορά σε κατάλληλο χρόνο.
Ο Μωυσής συμβολίζει τον παλαιό νόμο που σχετίζεται με την κατώτερη φύση. Ο παλαιός νόμος είναι οι γνωστές δέκα εντολές που φέρεται ότι έδωσε ο Μωυσής. Ο παλαιός νόμος σχετιζόταν με την ζωή της κατώτερης φύσης μας μέσα σε μια κοινωνία δικαίου και αλήθειας. Στην Ελληνική παράδοση ο αντίστοιχος παλαιός νόμος είναι οι νόμοι που διέπουν το κατώτερο και εξωτερικότερο μέρος της ζωής που στους Πυθαγόρειους εμφανίζεται με την έννοια των πολιτικών αρετών. Αυτές πρέπει να εφαρμοστούν επακριβώς, ώστε να έλθει σε σωστή λειτουργικότητα η κατώτερη ανθρώπινη φύση. Να ελεγχθεί δηλαδή το επιθυμητικό και να καθαρθεί από τον παραλογισμό, την ανεδαφικότητα και την μη εποικοδομητική στάση ζωής του. Οι νόμοι κατέχονται και εκφράζονται από τον βασιλέα και θεό του υδάτινου στοιχείου τον Ποσειδώνα. Το υδάτινο στοιχείο είναι ο κόσμος της επιθυμίας, το αστρικό πεδίο του οποίου την τέλεια χρήση και ζωή φυσικά γνωρίζει ο Ποσειδώνας και γι΄ αυτό είναι εκείνος που έδωσε τους νόμους στον Μωυσή και τους κανόνες των πολιτικών αρετών των Πυθαγορείων. Κατ’ αυτό τον τρόπο η παρουσία που οι μαθητές του Ιησού σύμφωνα με τις προσλαμβάνουσες τους αναγνώρισαν ως τον Μωυσή, ήταν ο θεός Ποσειδώνας, ο Μεγάλος Μυσταγωγός της τρίτης Μύησης που είναι η Μεταμόρφωση.
Ο Ηλίας είναι ο δεύτερος που οι μαθητές είδαν δίπλα στον Ιησού και είναι ο εκπρόσωπος των προφητών. Αυτό σχετίζεται με την άλλη όψη με την οποία εκδηλώνεται το υδάτινο στοιχείο, και υπονοείται η διασύνδεση της προφητείας με το υδάτινο στοιχείο. Ο Νηρέας είναι προγενέστερος του Ποσειδώνα, ανήκει στις Τιτανικές δυνάμεις και είναι μάντης. Άλλωστε οι προφήτες του Ιουδαϊσμού είναι και αυτοί παλαιότεροι του Μωυσή. Αυτό εμπλέκει την παλαιά τιτανική εποχή της μαντείας, η οποία όμως στο πρόσωπο του καλοκάγαθου και μαλακού Νηρέα δείχνει την παλαιά της βίωση και χρήση. Στην πορεία αυτού του κλάδου είχαμε διάφορες περιόδους, έως την εμφάνιση και την επικράτηση του Απολλώνιου δρόμου και της μαντείας του. Ο Απόλλωνας πολέμησε και νίκησε τον Πύθωνα που σχετίζεται με την προκατακλυσμιαία μαντεία. Επίσης καθοδήγησε σε κυριαρχία τους Κρήτες (Τεύκρους) που μετακόμισαν στην περιοχή της Τροίας, έναντι της παλαιότερης μορφής μαντείας των ποντικών και εξ αυτού λέγεται Σμινθεύς. Η δεύτερη λοιπόν παρουσία που είδαν οι μαθητές και με τις προσλαμβάνουσες που διέθεταν θεώρησαν πως ήταν ο Ηλίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο Νηρεύς, ως ο εκπρόσωπος των προ-Απολλώνιων μορφών μαντείας.
Έτσι ο Ιησούς συμβολίζει το νέο βήμα προς τα άνω της ανθρωπότητας σα σύνολο και που σχετίζεται με την απόκτηση των θείων αρετών των Πυθαγορείων και που συνθετικά αναφέρονται ως περιεχόμενες στην έννοια της Αγάπης που δίδαξε. Ο Ιησούς είναι ο δάσκαλος του ιερατικού δρόμου πλέον για την ανθρωπότητα, ο προάγγελος της ανώτερης φύσης που ανατέλλει στον άνθρωπο. Έτσι συνθέτει τους παλαιούς νόμους των πολιτικών αρετών, μαζί με την εγγενή ενστικτώδη διαισθητικότητα, δίνοντας τους την κατεύθυνση πλέον προς τα άνω. Αυτό είναι ακριβώς ο δρόμος των θείων αρετών στις οποίες ασκούνταν μετά την απόκτηση των πολιτικών αρετών οι Πυθαγόρειοι μύστες. Αυτά όμως που κάποτε αποτελούσαν τον δρόμο που αποκαλυπτόταν μόνο στους μυημένους, ο Ιησούς έδειξε ότι ήλθε ο χρόνος αυτά να δοθούν σε όλους τους ανθρώπους, δημιουργώντας έτσι μια νέα παγκόσμια κατεύθυνση για την ανθρωπότητα. Η νέα αυτή κατεύθυνση παρουσιάζεται πρώτη φορά κατά την διαδικασία της Μεταμόρφωσης που σήμερα μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητή από ότι γινόταν παλαιότερα.
Για να υπάρξει αυτή η νέα πορεία προς τα άνω και να βεβαιωθεί, είναι απαραίτητο, όπως μας λέει η ιστορία της ζωής- του βιώματος του Ιησού, να κατέλθει το πνεύμα στον κόσμο μας. Αυτό επιτυγχάνεται με την προετοιμασία και την βελτιστοποίηση της Προσωπικότητας ώστε να μπορέσει να ενωθεί με τον Ανώτερο Εαυτό. Η κατώτερη φύση πρέπει να μπορέσει να ενωθεί και να εκφράσει απολύτως την ανώτερη. Αυτή η ένωση που έφερε σαν αποτέλεσμα την Μεταμόρφωση έγινε στον Ιησού και με την δημοσιοποίηση της προσωπικής του ιστορίας έδειξε τον δρόμο και αυτό περιείχε ήδη ένα θέμα που σχετίζεται με τον καρμικό νόμο. Από αυτή τη δράση του ήδη είχε αναλάβει το κάρμα της ανθρωπότητας, όπως πάντα ο δάσκαλος αναλαμβάνει το κάρμα του μαθητή του όταν κάτι τον διδάσκει.
Η Μεταμόρφωση - για να συνοψίσουμε -είναι η διαδικασία ένωσης των εσωτερικών πόλων, ανώτερου-κατώτερου, σώμα-ψυχή, θηλυκό-αρσενικό. Όταν αυτό επιτευχθεί είναι που ο Ανώτερος Εαυτός (όπως τον λέμε σήμερα), ή το πνεύμα εντός μας μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα μέσα στην ενσάρκωση. Το πνεύμα δηλαδή έρχεται μέσα στο σώμα και αναλαμβάνει την θέση που του ανήκει να είναι ο ηνίοχος του άρματος του σώματος. Αυτή η ένωση και η παρουσία του πνεύματος μέσα στο ενσαρκούμενο περιβάλλον είναι που περιέχεται στην εμπειρία της Μεταμόρφωσης. Βέβαια το πνεύμα στην περίπτωση του Ιησού ήταν ο ίδιος ο Χριστός, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που δεν μπορούμε να αγγίξουμε περισσότερο αυτή τη στιγμή. Η διαδικασία της Μεταμόρφωσης είναι μία στιγμή σημαντική στην πορεία των ανθρώπινων μυήσεων, όποιο και αν είναι το έργο ή η αποστολή ενός εκάστου. Έτσι πλατειά θέλαμε να το προσεγγίσουμε περισσότερο και να το αγγίξουμε εννοιολογικά έστω ελάχιστα, με σκοπό την υπόμνηση του δρόμου που έχουν να βαδίσουν, όσοι ακολουθήσουν το παράδειγμα Του σύμφωνα με την ρήση: «Εγώ Είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» και ταυτόχρονα: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».
ΧΑΙΡΕΤΕ
