Αρχικά οι αισθήσεις μας είναι στραμμένες προς το παρελθόν. Ο άνθρωπος βλέπει και ακούει το παρελθόν. Όταν βλέπουμε ένα αστέρι δεν υπάρχει πια, όταν μια αστραπή φθάνει στα αυτιά μας έχει ήδη πάψει να υπάρχει μερικά δευτερόλεπτα πριν, το χάδι μιας μητέρας φθάνει στον εγκέφαλο του βρέφους όταν έχει τελειώσει, ακούμε την φωνή του αγαπημένου μας προσώπου να μας λέει «σ’ αγαπώ» τόση ώρα μετά από την ώρα που το λέει, όσο χρειάζεται ο ήχος της φωνής του να διανύσει την απόσταση μέχρι τα τύμπανα μας και μετά να περάσει στο συνειδησιακό κέντρο της ακοής μας. Έτσι πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος είναι στραμμένος προς το παρελθόν, είναι στραμμένος προς τον χώρο των νεκρών, των περασμένων. Ότι αντιλαμβάνεται, ότι τρέφει τον εγκέφαλο του μέσω των αισθήσεων του, αλλά και ότι τρέφει το σώμα του ως τροφή είναι νεκρό. Ζει στραμμένος προς το παρελθόν σημαίνει στραμμένος και προσκολλημένος προς τον θάνατο. Οι αισθήσεις είναι στραμμένες αποκλειστικά προς το παρελθόν και η τροφή του είναι νεκρά ζώα ή φυτά. Αυτό οφείλεται στον τύπο της πόλωσης του ανθρώπου. Υπάρχει η διαδικασία αναστροφής αυτής της πόλωσης που πρέπει να επιτευχθεί και σε αυτή είναι συγκεντρωμένη όλη η βαθύτερη προσπάθεια, του στραμμένου προς το παρελθόν ανθρώπου.
Η αντιστροφή του τύπου της πολικότητας σχετίζεται με την αντιστροφή της πορείας στον ζωδιακό, από την αριστερόστροφη κατεύθυνση από τον Κριό στον Ταύρο μέσω των Ιχθύων, στην δεξιόστροφη από τον Κριό στους Ιχθείς μέσω του Ταύρου. Η αντιστροφή αυτή είναι μόνο μία αρχή και στην πορεία πραγμάτωσης της επιτυγχάνει ο συνειδητός μαθητής της ζωής να κλείσει τις πύλες του Χρόνου-Κρόνου, κατά την τρίτη εσωτερική μύηση. Τότε ο άνθρωπος ενοποιεί τα διαστήματα της υλοποιητικότητας του Χρόνου που γίνονται γενικά αντιληπτά ως παρελθόν - παρόν - μέλλον. Προσπερνώντας τον χρόνο στρέφεται προς τον καθαυτό ηλιακό του δρόμο, χωρίς να επιδιώκει να δει και να δημιουργήσει ένα νέο Κρόνο στο πρόσωπο του Ήλιου. Ο πλήρης συντονισμός με τον Ήλιο επιφέρει την υπέρβαση της συστημικής πλανητικότητας, την υλοποιητική όψη της ψυχής που λέγεται προσωπικότητα. Κατευθύνεται προς τον Ήλιο ως υπερπλανητικό, υπερυπαρξιακό κέντρο και πύλη της Μονάδας, της υπέρτατης ενότητας, της υπέρτατης σύνθεσης. Τότε γίνεται πλήρως Απολλώνειος, ενώνεται και συγχωνεύεται με τον ηλιακό του Άγγελο, εισάγεται στην οδό της μαντείας, αφού αφυπνίζεται η μαντεία μέσα του. Εδώ βρίσκεται και η σημασία του ότι ο θεός Απόλλωνας του οποίου ο Ήλιος είναι εικόνα, είναι μάντις και ο θεός της μαντείας. Επίσης εδώ περιέχεται και η ουσία του ότι η μαντεία δεν μπορεί να γίνει με θετικά και πραγματικά αποτελέσματα, αν δεν το επιτρέπει το κάρμα. Αυτό σχετίζεται με το ότι ο Κρόνος είναι ο κύριος του κάρμα στο σύστημα μας.
Η αντιστροφή ολοκληρούμενη έχει σαν αποτέλεσμα, η συνολική ύπαρξη μας και άρα μαζί και οι αισθήσεις μας, να παύει να κοιτάει προς το παρελθόν, την περιοχή του θανάτου προς τα αριστερά που αναφέρει και ο Καστανέντα και αρχίζει να υπάρχει στο Αιώνιο Δημιουργικό Παρόν, Δημιουργικό κάθε μέλλοντος. Διότι το μέλλον δεν δύναται να διαφύγει του παρόντος και όταν κάποιος ζει και αντιλαμβάνεται πλήρως το παρόν, αντιλαμβάνεται και δημιουργεί πλήρως το μέλλον του, βιώνοντας το στο παρόν. Αυτή είναι η βάση της μαντείας όπως διδάσκεται από τον Απόλλωνειο Δρόμο και που ετελείτο στα αρχαία μαντεία από τους μυημένους ιερείς του Απόλλωνα. Η μαντεία μπορεί να υπάρξει και είναι Απολλώνεια, εξαγνιστική και αναγωγική (να άγει δηλ. προς τα άνω: άνω+άγω=ανάγω) μόνο όταν έχει επιτευχθεί αυτό το εσωτερικό στάδιο της ενοποίησης του τριδιάστατου γραμμικού χρόνου που εικονίζεται στην μορφή παρελθόν-παρόν-μέλλον. Αυτό το ξεπέρασμα των εκδηλώσεων του χρόνου, είναι η ελευθέρωση από τον πυρηνικό μαγνητισμό του Κρόνου, που είναι εγγενής και σύμφυτος με αυτή τούτη την ύπαρξη μας ως ψυχές. Στάδιο το οποίο μέσα στο άπειρο του χρόνου από κάποιους πραγματώθηκε, από κάποιους άλλους πραγματώνεται σήμερα και θα πραγματωθεί σταδιακά από όλους ως το συνολικό τέλος του κύκλου του συστήματος μας.
Από αυτά γίνεται κατανοητό ότι η προσφυγή σε μάντεις, απαιτεί από τον ενδιαφερόμενο μια ουσιαστική έρευνα, με σκοπό να καταφέρει να κάνει σοφή Διάκριση. Να ξεχωρίσει ποιος πράγματι έχει φθάσει να βαδίζει στο μονοπάτι της μαντείας και ποιος τελεί μαντεία των κατώτερων κόσμων. Του κόσμου των επιθυμιών που λέγεται αστρικό πεδίο, του κόσμου των υποχθόνιων πνευμάτων, που έχουν σαν πορεία την οδό προς τα κάτω και την δέσμευση με τον τόπο της έγχρονης ύλης, αντί της οδού προς τα άνω, τον εξαγνισμό και την απελευθέρωση. Η μάχη των δύο κόσμων περιγράφεται στην αρχαία επιστήμη με την εξόντωση του Πύθωνα, που έλεγχε το μαντείο των Δελφών, από τον θεό Απόλλωνα και την μετά από αυτό ανάληψη της καθοδήγησης του μαντείου από τον θεό. Η μάχη αυτή έγινε από τον θεό μεν με την έλευση του, αλλά στον κόσμο των ανθρώπων η μάχη αυτή μαίνεται και αναπαράγεται καθ' εικόνα και ομοίωσιν ως τις μέρες μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και επαναλαμβάνεται διαρκώς. Χρέος μας λοιπόν είναι να ταχθούμε με την μία ή την άλλη πλευρά.
