Η νόηση - το νοητικό πεδίο - σχετίζεται με ένα μυστηριακό τρόπο με τον κόσμο του μονοδιάστατου σύμπαντος. Η νόηση εκτελεί τις λειτουργίες ανάλυσης, επεξεργασίας και σύνθεσης με σκοπό να κάνει αντιληπτό στην συνείδηση αν κάτι είναι αλήθεια ή όχι. Η μη εξελιγμένη νόηση του μέσου ανθρώπου διακρίνεται από μονολιθικότητα και μονοδιαστατικότητα. Μια τέτοια κρίση της νόησης του απλού ανθρώπου αληθεύει μεν, αλλά πρέπει να μην βιαστούμε να ακολουθήσουμε την συνήθη υποτίμηση της μονοδιαστατικότητας και οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα για την φύση του μονοδιάστατου σύμπαντος. Είναι δε, άλλο η συνείδηση του μονοδιάστατου κόσμου και άλλο το να λειτουργούμε στο τρισδιάστατο σύμπαν μονοδιάστατα.
Είναι γεγονός ότι το φυσικό μας σώμα είναι πάρα πολύ εξελιγμένο και τελειοποιημένο λόγω της μεγάλης διάρκειας ζωής του και της τεράστιας εμπειρίας του. Επίσης καλά οργανωμένο και εξελιγμένο είναι το σώμα του πεδίου που συμμετέχουμε με τη θυμική μας πλευρά, τα συναισθήματα και τις επιθυμητικές λειτουργίες μας. Η νόηση όμως της ανθρωπότητας στην παρούσα φάση εξέλιξης δεν είναι ακόμα οργανωμένη, και το αντίστοιχο νοητικό σώμα είναι στους περισσότερους ανθρώπους σε υποτυπώδη, σε εμβρυακή φάση. Αυτό που απαιτείται λοιπόν δεν είναι η κατάργηση και η αντίθεση στον κόσμο της νόησης μόνο και μόνο επειδή κάποιοι λειτουργούν εκεί με λάθος τρόπο. Αν κάποιοι λειτουργούν με λάθος τρόπο την νόηση τους, γι’ αυτό δεν ευθύνεται φυσικά η νόηση. Αυτό λοιπόν που χρειαζόμαστε σήμερα είναι να μάθουμε να σκεφτόμαστε και όχι να δραπετεύουμε προς χώρους διαφορετικούς από την νόηση επειδή αυτό μας φαίνεται σαν λύση. Δεν πρέπει να ξεφύγουμε από την νόηση, αλλά να αποκτήσουμε και να οργανώσουμε τη νόηση μας. Αν αυτό δεν γίνει, ο άνθρωπος πέφτει στον αυτοματισμό, την θυμικότητα, τον συναισθηματισμό και ακόμα και η διαισθητικότητα θα λειτουργεί από κατώτερα κίνητρα, ορμώμενη και επηρεαζόμενη-κατευθυνόμενη από την θυμική απάτη και την ενστικτώδη όψη. Πρέπει λοιπόν πρώτα να φθάσει κάποιος να διακρίνει και να εφαρμόζει αυτά που αντιλαμβάνεται κατά τον προβληματισμό του για το τι είναι αληθινό και τι όχι, και ύστερα να επιχειρήσει να διευρυνθεί ερχόμενος σε επαφή με το ουσιαστικό κέντρο της συνείδησης. Αν δεν αποκτηθεί ο ορθός λόγος και η ζωή δεν είναι σύμφωνη με τα πορίσματα του αληθινά ορθού λόγου, ο άνθρωπος δεν είναι ακόμα έτοιμος να προχωρήσει. Αν κάποιος δεν ασκήσει τη νόηση του στον διαρκή αγώνα του τι είναι αληθινό και τι όχι και η άμεση επιλογή και εφαρμογή αυτού που βρέθηκε ως αληθινό, ε τότε δεν κάνει άλλο από το να παλινδρομεί, να πισωγυρίζει στο βόλεμα του γνωστού θυμικού τρόπου.
Έχει κατανοηθεί από πολλούς πλέον σήμερα ότι υπάρχει ο κόσμος της καρδιάς, και του δείχνουν μια επιθετική προτίμηση, ερχόμενοι έτσι σε αντίθεση και τάση γκρεμίσματος του κόσμου της νόησης, της αναλυτικής και συνθετικής σκέψης και των διαδικασιών απόδειξης μιας αλήθειας. Η κόσμος της καρδιάς όμως δεν είναι πανάκεια εκ των προτέρων. Για να μπορέσει κάποιος να εμβαπτίσει την συνείδηση του στην ανώτερη όψη της καρδιάς πρέπει να έχει κάνει μια πολύ σκληρή, αυστηρή και ενδελεχή κάθαρση του κόσμου του αυτού. Διότι ο κόσμος της καρδιάς γεμάτος με προσωπικές επιθυμίες, υποσυνειδησιακούς εγκλωβισμούς, πάθη και άλλες αστρικές ορέξεις ακολασίας δεν αποτελεί παρά μια πλάνη μοναδική. Η θυμική και αισθητηριακή καλοπέραση και ο δρόμος της καρδιάς είναι πράγματα ασύμβατα. Η καρδιά για να καθαριστεί πρέπει να είναι καταματωμένη από τις πληγές της ώστε να μπορέσει με σιγουριά να γίνει η έδρα της σοφίας και της αγάπης, ώστε η νόηση να έρχεται σε ένωση μαζί της για να επιβεβαιώνει την αλήθεια της. Διότι η καρδιά βλέπει στην καρδιά αυτού που βρίσκεται τόσο μέσα, όσο και έξω. Τότε μπορούμε να πούμε και ότι μπορούμε να επιτύχουμε την ένωση της νόησης με την καρδιά. Διότι χρειάζεται η «ψυχρή» σκέψη για να ελέγχει κάποιος διαρκώς την θέση και της καρδιάς του ώστε να μην μπορεί να ξαναγίνει η επαναδραστηριοποίηση της στην θυμική απάτη του αστρικού πεδίου.
Όταν αυτά έχουν γίνει τότε μπορεί κάποιος να προχωρήσει ώστε να έλθει σε επαφή με το ανώτερο και ουσιαστικό κέντρο της συνείδησης του που βρίσκεται στην πέμπτη διάσταση. Να γίνει καθαρό κανάλι της και τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να περιηγηθεί τους πνευματικούς κόσμους. Χωρίς να γίνει αυτή η ευθυγράμμιση και αυτή η χρήση της νόησης δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα μπορέσει να προχωρήσει για τα ανώτερα. Γιατί σήμερα ο άνθρωπος παρ’ όλο που θεωρεί ότι σκέφτεται, η χρήση της νόησης του δεν είναι εκούσια, αλλά αντανακλαστική (εκκινώντας από το θυμικό επίπεδο) και αλληλεπιδραστική με τις νοητικές μορφές που κυκλοφορούν γύρω του, δρώντας μόνο σαν καθρέπτης αντικατοπτρισμού τους και βρίσκεται μακράν ακόμα από το να γίνει η σκέψη ατομικά αναλυτική και συνθετική. Το πρόβλημα που έχουμε σήμερα δεν είναι η υπερβολική νοητικότητα, αλλά ακριβώς η τεράστια έλλειψη της. Η μονοδιαστατικότητα της νόησης στην κατώτερη όψη συνδέεται με την προσκόλληση και την μονολιθικότητα, αλλά στην ανώτερη της όψη ωθεί στο να πρέπει άκαμπτα και αποφασισμένα να εφαρμόζεται άμεσα αυτό που βρίσκουμε σαν αλήθεια και μόνον.
Η τέταρτη διάσταση - ο χρόνος - με κάποιο μυστηριακό επίσης τρόπο σχετίζεται με την ψυχή. Και αυτό φέρνει μια συσχέτιση με το ότι καθώς ουσιαστικά χρόνος λένε πολλοί δεν υπάρχει, οπότε ούτε και ψυχή πρέπει να υπάρχει. Η ψυχή είναι κάτι που πρέπει να εξαφανιστεί, και ο τόπος της να γίνει ένα ανοικτό κανάλι προς την συνείδηση. Ο χρόνος πρέπει να ξεπεραστεί, να πάψει να λειτουργεί με τα δεσμευτικά αποτελέσματα της δράσης του και το ίδιο πρέπει να γίνει και με την ψυχή. Η ψυχή φθάνει σε κάποιο σημείο όπου διαλύεται και αντικαθίσταται από την έλευση- την πλήρη είσοδο του πνεύματος στον υλικό κόσμο- και την αναγνώριση του μέσα στον εκδηλωμένο κόσμο, ως αναγνώριση του στοιχείου της φωτιάς, που ούτως ή άλλως ακόμα και ως υλικό στοιχείο είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναγνωριστεί όπου και αν υπάρχει. Ο Ηράκλειτος έβλεπε να υπάρχει μια στενή σχέση χρόνου και φωτιάς σε διάφορες φράσεις του. Για τον Ηράκλειτο η φωτιά είναι η βάση της κίνησης του χρόνου και έχει ως μέτρο τον κόσμο στην ολότητά του. Είναι γνωστή η φράση του:
«κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων,
οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν,
ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον,
ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.»
Κατά αυτό τον τρόπο η ψυχή συνδεόμενη με τον χρόνο, συνδέεται με τον Κρόνο και το κάρμα. Αυτό ακριβώς είναι και η συσχέτιση ψυχής, χρόνου, Κρόνου, κάρμα. Η ψυχή στην ουσία είναι ο τόπος όπου καταγράφονται τα αποτελέσματα των εμπειριών των ενσαρκώσεων, της συγκομιδής, της εμπειρίας ενός συστήματος μέσα στον χρόνο. Και λέω συστήματος γιατί αυτά δεν ισχύουν μόνο για τον άνθρωπο, αλλά για κάθε έλλογο ον: έναν άνθρωπο, ένα πλανήτη, έναν ήλιο, κ.λ.π. Η ψυχή πρέπει να καθαριστεί από τα καρμικά της χρέη, να απελευθερωθεί από την επικυριαρχία του Κρόνου-Χρόνου, και τον εγκλωβισμό στην τρίτη διάσταση. Αυτό γίνεται με την βοήθεια της τέταρτης διάστασης του χρόνου και τότε θα μπορέσει να εισέλθει στην άχρονη ζωή, στη ζωή πέρα από το παρελθόν παρόν μέλλον και να ζήσει στο αιώνιο παρόν, το Αιώνιο Τώρα των φιλοσόφων.
Η κάθαρση της ψυχής την απαλλάσσει από τα σκοτάδια που σκιάζουν την ύπαρξη της και εισέρχεται στον κόσμο του φωτός. Οφείλει δηλ. να αυξάνει μέσω του Κάρμα-Κρόνου-Χρόνου (μέσω του τετραδιαστατικού σύμπαντος) την ταχύτητα της, λειτουργία που αποτελεί αποτέλεσμα της Τρίτης Ακτίνος, η οποία ωθεί προς την αύξηση της ταχύτητας κίνησης στον εκδηλωμένο κόσμο σαν μέσο ανάτασης και υπέρβασης της, προς την εσωτερική πορεία σύνθεσης με την οντολογικά άνωθεν της Δεύτερη Ακτίνα της Αγάπης-Σοφίας. Όταν η ταχύτητα της ψυχής φθάσει την ταχύτητα του φωτός- δηλ. αφαιρέσει τα σκουπίδια της και γίνει φως- τότε ο χρόνος σταματάει. Αυτό έχει πλέον αποδειχθεί και επιστημονικά από την θεωρία της σχετικότητας, παρ’ όλο που δεν έχει γίνει αντιληπτό δεόντως ακόμα το εσωτερικό της σημαινόμενο. Σύμφωνα με την θεωρία της σχετικότητας όταν ένα σώμα κινηθεί με την ταχύτητα του φωτός, η απόσταση μεταξύ δύο κτύπων του ρολογιού γίνεται άπειρος. Το δευτερόλεπτο γίνεται άπειρο και άρα ο χρόνος σταματά. Η ψυχή τότε φθάνει στον αρχικό της στόχο και γίνεται το τέλειο όργανο και κανάλι της κεντρικής συνείδησης του πνεύματος που βρίσκεται στην πέμπτη διάσταση και κατέχει την κορυφή του πεντάκτινου αστέρος της χρυσής τομής. Τότε η συνείδηση ή Ανώτερος Εαυτός μπορεί να εκδηλώσει την Βούληση του χωρίς εμπόδια, ενώ Ψυχή και Ανώτερος Εαυτός γίνονται ένα ενωμένο οντολογικό ζευγάρι. Η ένωση αυτή πραγματώνεται στην πέμπτη διάσταση. Ο θείος Ερμαφρόδιτος λοιπόν επιτυγχάνεται μέσω του τετραδιάστατου σύμπαντος κατά την μετουσίωση του προς την πέμπτη διάσταση. Αξίζει επί τη ευκαιρία να σημειωθεί ότι υπάρχουν σήμερα φυσικοί οι οποίοι προσπαθούν να αποδείξουν το ότι η συνείδηση αποτελεί την τρίτη κατάσταση της ύλης.
Μέχρι τώρα έχουν γίνει αποδεκτές οι δύο καταστάσεις της ύλης: η μάζα και η ενέργεια, οι οποίες συνδέονται με τον γνωστό τύπο E=m·c². Η πρόταση που επιχειρείται να αποδειχθεί σήμερα από τους φυσικούς είναι το ότι η ύλη (δηλ. το εκδηλωμένο σύμπαν) αποτελείται από μάζα, ενέργεια και συνείδηση. Αυτό είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή, καθώς θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι όλα τα όντα (πλανήτες, ηλιακά συστήματα, ήλιοι, γαλαξίες) έχουν συνείδηση. Όταν δε αυτό επιτευχθεί απ' ότι καταλαβαίνετε πρόκειται να αλλάξουν πολλά στην μαζική συνείδηση των κοινωνιών. Ο καιρός έχει φθάσει και θα δούμε τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών.
Όταν επιτευχθεί η πλήρης ένωση με την πέμπτη διάσταση τότε και μόνον τότε, το ον γίνεται ένας πλήρης εργάτης, ένας αληθινός ενεργός μύστης μέσα στο σχέδιο του εκδηλωμένου σύμπαντος, και συμμέτοχος στο δημιουργικό τέλειο έργο της κοσμικής χρυσής τομής, επιτυγχάνοντας να έχει και να είναι το τέλειο όργανο δημιουργίας του Ωραίου, του Αγαθού και του Αληθούς. Γίνεται ένας αληθινά μυημένος, ένας καλλιτέχνης-επιστήμονας της μεγάλης επιστήμης της ζωής.
