Το ζώδιο της Παρθένου πάντοτε συμβόλιζε την θηλυκή όψη. Στην ελληνική αρχαιότητα σχετιζόταν με την Αστραία, την θεά Δήμητρα, από τους μύθους του Ηρακλή σχετίζεται με τον μύθο της Ζώνης της Ιππολύτης. Η παρθενία στην αρχαιότητα εκφραζόταν κεντρικά από τρεις θεές, την Αθηνά, την Άρτεμη και την Εστία. Έχουμε αναφερθεί στην έννοια της Παρθενίας σε προηγούμενο άρθρο μας που μπορείτε να βρείτε εδώ. Στην συνέχεια η έννοια της Παρθενίας έρχεται και ολοκληρώνεται με το να υποδεικνύεται καθαρά ως το υπόβαθρο της Όψης της Μητέρας και έτσι φθάνουμε στην σημερινή εποχή όπου περιέχεται στον συμβολισμό της Αειπαρθένου Μαρίας που έγινε η Μητέρα του Χριστού.

Η παρθενία αφορά στην κατάσταση της μορφής. Μορφή όταν λέμε εννοούμε την όψη του Σώματος (ή των σωμάτων), στο τρίπτυχο Πνεύμα – Ψυχή – Σώμα. Το σώμα, η μορφή που θα πάρει η ψυχή κατά την γέννηση, είναι η επικράτεια που κυριαρχείται και πλάθεται από την θηλυκή όψη, την όψη της μητέρας. Είναι εκείνη που διαθέτει την λειτουργία της Κύησης, που είναι και το κύριο μυστήριο της θηλυκής Όψης του κόσμου και του ανθρώπου. Η κύηση φέρνει το θηλυκό σε επαφή με το Άπειρο, το Άγνωστο, το Υπερκόσμιο, το Υπερβατικό και δεν καθοδηγείται και δεν ελέγχεται από την ανθρώπινη συνείδηση, που συνήθως σχετίζεται με την κατώτερη όψη του ανθρώπου που είναι η Προσωπικότητα του.

Η κύηση περιέχει ένα βαθύ μυστήριο και γι αυτό πάντοτε αυτή η όψη του θηλυκού αντιμετωπιζόταν με υπέρτατο σεβασμό σε όλους του πολιτισμούς. Η μήτρα τότε γίνεται κοινωνός του απείρου, του άγνωστου, του θεϊκού. Μπορούμε να το δούμε αυτό, αν φανταστούμε μέσα στην μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου, τις στιγμές της γέννας με τις αγωνίες της. Ποιος θα κατέλθει από αυτή την πύλη, ποιος είναι ο νέος άνθρωπος που γεννιέται; Για ποιο σκοπό εμφανίζεται στην οικογένεια των συγκεκριμένων ανθρώπων και της κοινωνίας γενικά; Θα είναι βοηθός της οικογένειας, της ομάδας και της κοινωνίας του ή θα είναι κάποιος που θα αυξάνει τα εμπόδια που ήδη υπάρχουν; Με λίγα λόγια, θα είναι ένας Απελευθερωτής, ή ένας ακόμα Δεσμώτης; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα αυξάνουν πάντα τις αγωνίες της γέννας. Η κύηση λοιπόν, περιέχει συνοπτικά το μυστήριο της Μητέρας και στέκεται στο κέντρο του ζωδίου της Παρθένου. Μία αγνή στην ψυχή, στο συναίσθημα και στον νου μητέρα πάντα θεωρείτο ότι μπορούσε να γίνει αγωγός ανώτερων ψυχών. Θα μπορούσε μία ανώτερη ψυχή να κυηθεί, να παραμείνει για εννέα μήνες στην κοιλιά μιας ψυχής που φιλοξενεί συναισθήματα και ιδέες αγριότητας, βαρβαρότητας και ασχήμιας;

Έτσι βλέπουμε πως συμπλέκεται η αγνότητα με την μητρότητα. Σε πολλούς λαούς η διαδικασία της σύλληψης ήταν στιγμή που έπρεπε να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα με εξαγνισμούς και καθάρσεις, που πολύ συχνά έπαιρναν συγκεκριμένο τελετουργικό χαρακτήρα. Έτσι ώστε η ψυχή που θα ενσαρκωνόταν να είναι μία ανώτερη ψυχή, που θα κατέχει ιδιότητες και ικανότητες, που θα καθοδηγήσουν και όχι κατακρημνήσουν τους ίδιους και την κοινωνία τους. Αυτή η εναγώνια προσπάθεια που γινόταν και στον Ελλαδικό χώρο, από όσες πληροφορίες έχουν διασωθεί, όπως πχ στην Σπάρτη, στο βάθος της φέρνει το θέμα της αγνότητας στην πρώτη γραμμή και μάλιστα απτά και πρακτικά. Η κύηση δεν είναι μία επιφανειακή εγκεφαλική λειτουργία, έρευνα κατά την οποία κάποιος μπορεί άλλα να λέει και αλλά να κάνει. Στην κύηση όλα μετρώνται με το άμεσο και αισθητό αποτέλεσμα. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη Διδασκαλία του Θηλυκού Ήθους.

Αυτοί οι προβληματισμοί είναι που βρίσκονται μέσα στο ζώδιο της Παρθένου. Η διδασκαλία που περιέχεται και εκπορεύεται από την διαδικασία της κύησης αφορά τόσο του άνδρες όσο και τις γυναίκες όταν ερχόμαστε στον άνθρωπο και τον εσωτερικό κόσμο. Αφού τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες έχουν μέσα τους την αρσενική και την θηλυκή αρχή. Στο τρίπτυχο του Όντος άνθρωπος (Πνεύμα, Ψυχή, Προσωπικότητα) η Προσωπικότητα είναι ο εκπρόσωπος της θηλυκής αρχής, το Πνεύμα της αρσενικής, ενώ η Ψυχή είναι το παιδί. Έτσι η Προσωπικότητα είναι η μητέρα που κυοφορεί την Ψυχή, από την ένωση της με το Πνεύμα. Η προσωπικότητα δηλ πρέπει να συντονίσει την επικράτεια της, ώστε να γίνεται καλός αγωγός μιας καθαρμένης ψυχής, η οποία θα μπορεί να ενοποιήσει το τρίπτυχο Πνεύμα – Ψυχή – Προσωπικότητα και να διαμορφώσει τις μορφές εκείνες, μέσα από τις οποίες θα μπορέσει να εκφραστεί, να συνειδητοποιηθεί και να βιωθεί η βούληση του πνεύματος.

Το ζώδιο της Παρθένου είναι το σκοτάδι της μήτρας κατά την κύηση, όπου ετοιμάζεται το έμβρυο του αυριανού ενσαρκωμένου ανθρώπου. Εσωτερικά αυτό το σκοτάδι είναι η περισυλλογή του ανθρώπου μέχρι να μπορέσει να βρει τον δρόμο προς το φως. Η περισυλλογή στην οποία κάποιος περιπίπτει, αναπτύσσει την Διάκριση, ή οποία θα αποτελέσει και τον οδηγό του στο ταξίδι προς το φως. Αυτή η δραστηριότητα επιτελείται από την νόηση που αναπτύσσεται και είναι εγγενής στην όψη της ύλης. Αρχικά έχει την μορφή της υπολογιστικής και μετρικής νόησης που λειτουργεί περιγράφοντας, υπολογίζοντας, μετρώντας, καταγράφοντας και μελετώντας τις αλληλεπιδράσεις με τον αντικείμενο της. Αυτή η μορφή νόησης μπορεί να γνωρίσει το πώς λειτουργεί κάτι, τι χρώμα έχει, τι βάρος κ.α. ιδιότητες του. Στην συνέχεια όμως και καθώς ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με προβλήματα και καταστάσεις που δεν μπορεί να εξηγήσει και να κατανοήσει η υπολογιστική και συγκεκριμένοποιητική νόηση, επέρχεται η ανάπτυξη της ανώτερης, διαισθητικής νόησης. Η ανάπτυξη της ανώτερης νόησης είναι που βοηθά την διείσδυση εντός των μυστηρίων της φύσης και του ανθρώπου. Με αυτήν ξεκινάει ο δρόμος, που θα φέρει τον αναζητητή σε επαφή με το αντικείμενο του λογισμού του καθεαυτό. Θα τον φέρει σε επαφή με την ουσία των αντικειμένων και έως του σημείου της υπέρτατης συνθετικής και ενιαίας σύλληψης των πάντων.

Στην εσωτερική ζωή λοιπόν το ζώδιο της Παρθένου σχετίζεται με την διαδικασία της κύησης που συντελείται σιωπηλά εσωτερικά του ανθρώπου και προετοιμάζει την μητέρα–προσωπικότητα να γίνει κατάλληλος αγωγός και συνεργάτης της ψυχής και του πνεύματος. Αποκτώντας την Διάκριση- την Φρόνηση- μέσω του νου, αρχίζει και βλέπει μία πρώτη αχτίδα φωτός από το περιεχόμενο φως του κόσμου. Τότε έχει ολοκληρωθεί η περίοδος της κύησης και ο άνθρωπος έχει διαμορφώσει τα οχήματα του, που είναι η Προσωπικότητα και τα σώματα, ώστε να μπορέσει πλέον να γεννηθεί ως νέος άνθρωπος. Αυτό συνήθως αναφέρεται ως η Δεύτερη Γέννηση, που κυοφορείται εσωτερικά από τον ίδιο τον άνθρωπο, που μαθαίνει να κυοφορεί και να γεννά τον εαυτό του. Τότε είναι προετοιμασμένος να προχωρήσει στην ουσιαστική απόκτηση εσωτερικής γνώσης και να μυηθεί, δηλ να κατακτήσει τα εσωτερικά επίπεδα συνειδητότητας που θα του αποκαλύπτονται βήμα – βήμα στον νέο του δρόμο με την αναγεννημένη, την αφυπνισμένη του Προσωπικότητα. Καταστάσεις που φυσικά πραγματώνονται με τις εφαρμογές εξαγνισμών και καθάρσεων. Δεν κατακτιέται η ανώτερη νόηση με μόνο τον συλλογισμό, αλλά απαιτούνται κατάλληλες προετοιμασίες εξαγνισμού. Εδώ κρύβεται η σημαντική, το νοούμενο και το ζητούμενο της Παρθένου.

Η φάση της εσωτερικής κύησης του ανώτερου ανθρώπου επιτελείται βασικά μέσα από την νόηση και αυτό στην αστρολογία σχετίζεται με το ότι η Παρθένος έχει εξωτερικό κυβερνήτη τον Ερμή, ο οποίος μάλιστα φτάνει σε έξαρση στο ζώδιο αυτό. Φτάνει δηλ στην μέγιστη λειτουργικότητα του. Εδώ να παρατηρήσουμε μία ιδιαίτερη «σύμπτωση». Η Παρθένος λέμε ότι σχετίζεται με την κύηση που στον άνθρωπο κρατάει εννέα μήνες. Το ένατο ζώδιο από την Παρθένο είναι οι Δίδυμοι. Οι συλλήψεις δηλ που γίνονται στην Παρθένο γεννιούνται Δίδυμοι. Αυτά τα δύο ζώδια δε, είναι τα ζώδια που κυβερνάει εξωτερικά ο Ερμής. Οι εργασίες της Παρθένου, λοιπόν, είναι για τον άνθρωπο νοητικές. Η νόηση βρίσκεται στην όψη της μητέρας – την όψη της ύλης και η οποία θα μας δώσει την πρώτη της ύλη, που θα διαμορφωθεί από την ψυχή, ώστε να αποκτηθεί η κατανόηση, η συνειδητοποίηση και η σοφία, ως τελικό αποτέλεσμα-συγκομιδή της γνωστικής λειτουργίας.

Ο εσωτερικός κυβερνήτης της Παρθένου είναι η Σελήνη και στην ουσία της φανερώνει υποκρύπτοντας, το στάδιο της ανάπτυξης της ανώτερης νόησης, που επιφέρει την ανώτερη βιωματική συνειδητότητα στον άνθρωπο. Η Σελήνη δεν είναι πλανήτης, αλλά δορυφόρος πλανήτη και έτσι συμμετέχει ως πύλη προς και από το πλανητικό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο αποτελεί το πέπλο κάποιου πλανήτη, όπως και η ενέργεια της εκδηλώνεται στο πλανητικό επίπεδο μέσω κάποιου πλανήτη. Το ποιος είναι αυτός ο πλανήτης, ποικίλει ανάλογα με τον βαθμό εξέλιξης και των απαιτήσεων του δρόμου του κάθε ατόμου. Άλλοτε μπορεί να είναι ο Ποσειδώνας και άλλοτε ο Ήφαιστος. Ουσιαστικά το ζήτημα των υποκρυπτόμενων πλανητών δεν μπορεί να καλυφθεί πλήρως από την αστρολογία όπως την ασκούμε σήμερα, με τις τεχνικές και το αντικείμενο της, που είναι οι φυσικοί πλανήτες. Κάθε αστρολόγος ανάλογα με τις δυνατότητες του θα πρέπει να αποφανθεί πάνω σε ένα συγκεκριμένο χάρτη κάποιου ατόμου για τα θέματα αυτά, που δεν αφορούν μόνο στο ζώδιο της Παρθένου και τον εσωτερικό κυβερνήτη της την Σελήνη, αλλά και άλλα ζώδια και τον Ήλιο που επίσης δεν ανήκει στο πλανητικό σύστημα, παρά μόνο συμμετέχει μέρος του σε αυτό.